سرزمینی شمالی و سرد که از دیرباز به قلمرو سرخپوستان شهرت داشته است، امروزه سی‌ونهمین ایالتی محسوب می شود که در تاریخ دوم نوامبر 1889 با پذیرفتن اعلامیه استقلال عضوی از پرچم پر ستاره ایالات متحده امریکا شد.
هم مرزی با کشور پهناورکانادا کافی است تا از موقعیت جغرافیایی این ایالت تصویری اولیه داشته باشیم. داکوتای شمالی در امتداد مرزهای داخلی داکوتای جنوبی به سوی شمال گسترده شده است. این سرزمین پهناور که رتبه نوزدهمین ایالت پهناور امریکا را به خود اختصاص داده است، پوشیده از دشت‌هایی وسیع و مرغزارهایی پهناور است که این سرزمین را به زیستگاهی مناسب برای بوفالوی امریکایی تبدیل می‌کند.
داکوتای شمالی از آب و هوای قاره‌ای و ایام چهار فصل برخوردار است. اما به سرزمین سرد هم شهرت یافته است. چرا که مطابق سایر مناطقی که در عرض جغرافیایی برابر با آن قرار دارند از زمستان‌هایی سرد و پر برف برخوردار است. اما از سوی دیگر تابستان‌های گرم و خشک آن نیز بخشی از آب و هوای داکوتای شمالی را تشکیل می‌دهند.
داکوتای شمالی از گذشته‌های دور سرزمین مطلوب سرخپوستان بوده است چرا که وجود بوفالوها در این سرزمین متضمن تأمین غذای اقوام سرخپوست قلمداد می‌شده. این هم‌زیستی استراتژیک برای هزاران سال ادامه داشت، تا در 1738 که نخستین اروپاییان به این سرزمین رسیدند.
داد و ستد میان بومیان ومهاجران اروپایی در سال‌های قرن نوزدهم شدت بیشتری یافت و از سال 1804 در فرایندی نزدیک به 80 سال طول کشید تا داکوتای شمالی خانه‌ای برای امریکایی‌ها بشود. امروزه پروژه‌های فراوان فدرال و ساخت وسازهای متنوع موجب رونق بیش از پیش این سرزمین شده است که لغت ایالت سوارکار قهار را با خود یدک می‌کشد تا آن‌جا که بیش از نیم‌میلیون نفر را ساکن شهرهای این ایالت کرده است.
این جمعیت با گسترش و رونق کشف نفت در غرب ایالت و نیز برنامه‌های مربوط به گسترش پایگاه نیروی هوایی در شمال این ایالت رو به افزایش است.
این سرزمین با شعار رسمی «آزادی و اتحاد، حالا و همیشه، واحد یکپارچه، نیرو از زمین» در میان بومیان امریکایی به بوستان آزادی شهرت دارد. تا آن حد که بخش قابل ملاحظه‌ای از فرهنگ بومی سرخپوستان امریکا امروز در این ایالت انسجام یافته و مورد توجه قرار دارد. توجه به حفظ و نگهداری فرهنگ بومیان یکی از اولویت‌های دولت ایالتی محسوب می‌شود. دولتی که در شهر بیزمارک مرکز این ایالت مستقر است. این شهر به خاطر مجسمه معروف «بانوی پرنده» که از زنی سرخپوست، در حالی که کودکش را بر پشت خود حمل می‌کند ساخته شده، معروف است. این شهر در سال 1872 پایه‌گذاری شد و در حال حاضر بیش ازیک صد هزار نفر در آن ساکن هستند.
اما شهر فارگو را بزرگ‌ترین شهر داکوتای شمالی می‌شناسند. این شهر در شرق ایالت قرار دارد و در همجواری ایالت مینه‌سوتا واقع شده است. با جمعیتی 200 هزار نفری یکی از مهم‌ترین مراکز اقتصادی ایالت محسوب می‌شود که توانسته است در مبادلات 30میلیارد دلاری این ایالت (همتراز با درآمد ناخالص ملی کشور سریلانکا) و مبادلات بانکی نقشی بسزایی ایفا کند. این شهر با شهرهای هامار در نروژ و ویمربی در سوئد پیمان خواهر خواندگی دارد.
یکی از دیدنی‌ترین جاذبه‌های شهر فارگو را می‌توان موزه تاریخ هوانوردی آن دانست که در نزدیکی فرودگاه هکتور در شمال این شهر واقع است. این نمایشگاه بی‌نظیر از مجموعه هواپیماهای قدیمی تشکیل شده است که تا 90 درصد از آن‌ها در قابلیت پرواز قرار دارند. اما آن‌چه این موزه را با دیگر موزه‌های هوانوردی متفاوت می‌کند، وجود نمونه بازسازی شده از نخستین هواپیمایی است که برادران رایت با آن برای اولین بار پرواز کردند.
ایرانیان زیادی در داکوتای شمالی زندگی نمی‌کنند. اما با همه این احوال حضور دانشجویان ایرانی در سال‌های گذشته در ایالت محسوس بوده است. و در رشته‌های گوناگون دانشگاه‌های ایالتی آن به تحصیل پرداخته‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر